Bu hafta gündem o kadar dolu ki hangi birinden konuşacağımı bilemedim ben de bambaşka bir konu seçtim. Arka planda Aizanoi Senfonik Türküler Konseri çalıyor, kahvemin dumanı tütüyor, tırnaklarım yeni ojelenmiş; tam anlamıyla hazırım yani. Ben bu yazıyı yazarken ülkede döviz kurları tepetaklak olabilir, bazı bakanlar istifa edebilir, yeni salgınlar çıkabilir, yeni yasaklar konabilir, dünyanın ortasına göktaşları düşebilir. Her şey mümkün ama konumuz bu değil.

Konumuz dümdüz bir yolda tüm içtenliğinizle mutlu olduğunuzu sanarak yürüyorken bir anda önünüzde sonsuz bir uçurumun çıkması gibi bir etkiye sahip olan o his: kendime bunu neden yapıyorum hissi. Bütün gerçekliğinizin sarsıldığı, uzay zemin algınızın yıkıldığı, geçmiş ve gelecekle bağlarınızın koptuğu GÖZ GÖRE GÖRE KENDİME BUNU NEDEN YAPIYORUM hissi.

Hayat akışınızı tamamen değiştirecek kuvvette sarsıcı bir deprem.

Bazen çok başarılı olduğunuzu düşündüğünüz bir iş toplantısından hemen sonra, bazen onlarca yıllık bir evlilikte akşam kahvelerinin fincanlarını yıkarken, bazen aşık olduğunuza tüm kalbinizle inandığınızın o adam karşınızda çay içiyorken, bazen çocukluk arkadaşınızla konuşup telefonu kapattığınızda…

Bayılırım. Küt diye gelir böyle. Sanki gökten beyninize bir şey inmiştir. Binlerce baloncuk aynı anda patlamış gibi sonsuz bir aydınlık önünüzde açılır. Anlık bir çıldırmayla kendinizi camdan atmak, kilometrelerce koşmak, ne bileyim, karaciğerinizi ellerinize almak isteyeceğiniz yoğunlukta ve çarpıcılıkta bir his: KENDİME BUNU NEDEN YAPIYORUM hissi.

Bayılırım demiş miydim? Bayılırım. Yuvalar yıktıran, savaşlar başlatan, çağ açıp çağ kapayan, ipten alıp ipe götüren bir histir çünkü. Bir daha hayatınızın asla eskisi gibi olmayacağını bilirsiniz. Deli gibi korktuğunuz ama içten içe hep var olduğunu bildiğiniz bir gerçekle yüzleşmek gibidir, “burada mutlu değilim”, adeta kalpten beyne dökülen muazzam mısralar ve sonrası hayatın tepetaklak oluşu, bütün genel geçer kuralların yıkılışı, öz saygınızın tavanlara zıplayışı ve hiçbir şey benden kıymetli değil hissiyle hücrelerinize kadar dolduğunuz kusuzsuz bir aydınlanma.

Nerede ne zaman okuduğumu hatırlamıyorum bir gün bir yerde şu minvalde bir şey okumuştum: “Şu an kendinizi mutsuz mu hissediyorsunuz? Cevabınız evetse bir düşünün, hayatınızdan neyi çıkarırsanız bu mutsuzluktan kurtulursunuz?” Mükemmel. İlk okuduğum günden beri tüylerimi diken diken eder. Mutsuzluk çünkü bir şeyin eksikliği değildir, sahip olmadığınız şeylerin size ne hissettireceğini bilemezsiniz. O peşinden deli gibi koştuğumuz mutluluk gökten inmez, kutudan çıkmaz, arabayla birlikte satılmaz. Mutluluk mutsuz olmamaktır sadece. Bu kadar düz, yalın, basit.

İç sesinizi duyuyorum, Burcu yine almış sazı eline, kendini kişisel gelişim uzmanı sanıyor -o da neyse zaten- öyle büyük büyük konuşuyor. Tabii kimsenin iç sesini değiştiremem ama bu soruyu kendinize sormanızı sağlayabilirim. Amacım zaten öyle hadi gelişelim, değişelim, yükselelim devrimciliği yapmak değil.

Bazı ilişkiler, bazı işler, bazı dostluklar, bazı insanlar yemin ediyorum kendimize yük sadece. Ne bileyim, bütün gün sımsıkı toplanmış bir at kuyruğuyla gezmek gibi, pantolonun kemerinin belini sıkması gibi, ayakkabılarının ayağını vurması gibi, sütyen kopçasının sırtını ağırtması gibi. O adamı, kadını,işi -değiştirebileceğin her neyse, kimse işte- hayatından çıkardığında hissettiğin tam olarak bu; sütyen kopçasını açmak, kemerini gevşetmek, ayakkabılarını çıkarmak… fiziki bir rahatlama. Bir daha bu karın ağrısını çekmeyeceğim rahatlaması.

Birkaç kere başıma geldi, oradan biliyorum.

Burada yeri geldi elimi omzunuza koyup üzülme, bunların hepsi geçecek dedim. bu hafta ise daha cesur davranıp size bir şey soracağım, sizi kendime bunu neden yapıyorum dedirtecek o eşiğe ulaşmanızı sağlayacak bir soru:

Mutsuz musunuz?

Mutsuzluğunuzun sebebi hayatınızdan çıkarabileceğiniz, değiştirebileceğiniz bir şey mi?

-O zaman hadi, hemen.