Pazartesi Yazıları

Merhabalar sevgili okurlar. Bir pazartesi yazısıyla daha birlikteyiz. Bugün sizleri yaşadığım şehirde minik bir müze seyahatine çıkaracağım. Evet, sanatla ve güncel sanat haberleriyle ilgili iseniz sanıyorum Eskişehir’in son yıllarda popülerleşen göz bebeği Odunpazarı Modern Müze’yi yani OMM’u duymuşsunuzdur. Şehrin turistik yapısına yeni bir soluk getiren müze açıldığı günden bu yana çok kıymetli sanatçıların eserleriyle oluşturulan…

Uyandım. Hayatımın dönüm noktası gibi, muhteşem bir başlangıcın ilk günüymüş gibi değildi asla. Her zamanki gibi bir sabah; soğuk, karanlık, boyun ağrılı. Gece geç yattığım için kendime, bizi kör karanlıklara bıraktıkları için başımızdaki iş bilmezlere, bu kadar soğuk olduğu için kışa ve hepsinin sebebi oymuşcasına en çok da yanımdaki adama söverek, uyandım. Leş gibi sigara…

Sevgili Romalılar, uzunca bir süre sonra tekrar merhaba. Bu siteyi kurarken amacım kendimi anlatmak değil yazma eylemi üzerine mevcut pratiğimi geliştirmekti. Yüksek lisans tezimin yazım süreci boyunca bu işin bilgiden bağımsız ayrı bir mesai istediğini görmüş doktoraya kadar yazmaktan soğumamak adına böyle bir site kurmaya karar vermiştim. Hatta o yüzden sırf bir ödev gibi her…

DOĞU EKSPRESİ NOTLARIM Dostlar. Romalılar. Uzun bir aradan sonra bir pazartesi gününde daha sizlerle birlikteyiz. Evet tüm yazı tembellik ederek geçirdim ve burayı çok ihmal ettim. Lakin anlatacak hikayelerim çoğaldı. Üstümdeki ölü toprağını atabilirsem bu ay içinde sizlerle daha sık bir araya gelebilmeyi umuyorum. Ve evet, bu hafta konumuz Doğu Ekspresi. Buyrunuz öyleyse bu bilet…

-Bugün yine bir kaçış hikayesi anlatasım var sana. Hani geçenlerde bir tane anlatmıştım, çok beğenmiştin. İşini gücünü bir anda bırakıp arabaya atlayıp kaçan bir kadının hikayesiydi, hatırladın mı? İş yerine ben ayrılıyorum bile dememişti, öylece toplanmış, binmiş arabaya gitmişti. Sahilde küçük bir kasabada, taştan bir otele sığınmıştı. İşte tam da öyle bir hikaye kurmak istiyorum…

Hayata karşı motivasyonumuzun tükendiği şu günlerde kalan yüzde 12’lik yaşam enerjimle bari buradaki yazılarımı ihmal etmeyeyim dedim, kollarımı sıvadım. Herkes iyiyse hoşsa mayıs ayının ilk pazartesisi sizlere biraz Japon edebiyatından bahsetmek isterim. Okuyacak ortalama 13 kişiye şimdiden selamlar, sevgiler. Öncelikle bu malumatları tamamen kendi kişisel okumalarım neticesinde derlediğimi ve yorumlarımın fazlasıyla şahsi olduğunu beyan ederim.…

Bundan otuzdan da çok sene önce karlı bir Artvin sabahında dünyaya gelmişim. İlçede başlayan macera il devlet hastanesine uzanmış, bir takım streslerden sonra 19 yaşında minicik bir annenin minicik kızı olarak, örtüden sepetlerin içinde ahşap bir köy evine getirilmişim. Hava soğukmuş, annem küçükmüş, ufacıkmış, babam da bizimle değilmiş üstelik. Gerçi olsa neye yarayacak bezimi değiştirip…

Ah benim canım, garibim… Bundan birkaç kış önceydi. Henüz dünya bir salgın hastalıkla koca bir yıl evlerine, ülkelerine kapanmanın rüyasını bile görmemişken bir yerden bir yel esmiş, Aralık ayında kalkıp Balkanları gezmeye gitmiştik. Soğuk bir yandan, konforsuz oteller bir yandan; yeni şeyler görmenin heyecanına, “benim burada ne işim var” sorusunun eşlik ettiği bir deli seyahat.…

Geçtiğimiz hafta Gabriel Garcia Marquez’in başyapıtı Cien Anos De Soledad –Yüzyıllık Yalnızlık- romanını okudum. Yüz yıl yaşayan büyük anneler, etrafta dolaşan hayaletler, göğe yükselen güzel kadınlar, yıllarca yağan yağmurlar ve domuz kuyruğuyla doğan lanetli bebekler. Açıkçası içinden çıkmak istemediğim etkileyicilikte ve sürükleyicilikte bir büyülü dünyaydı Yüzyıllık Yalnızlık ve ben bu his henüz taze iken hakkında…

Vizontele Tuba filminde rahmetli Tarık Akan’ın çok sevdiğim bir mektup sahnesi vardır; hani kütüphaneyi yaparlar, her iş biter ama kitap yok. Tarık Akan da kalkar gazeteci bir arkadaşına bir mektup yazar, dostum devlet beni kütüphanesi olmayan bir kasabaya kütüphane memuru olarak gönderdi, biz bir kütüphane yaptık ama hiç kitabımız yok der, bize kitap lazım der,…